از اول انقلاب تا به حالا چنین صحنه هایی بارها و بارها در این مملکت تکرار شده و حتی بعضا از این صحنه ها پر شورتر هم بوده اما یه جورایی این تشیع با همه فرق داشت این هم خودش توفیقه دیگه، که انسان مراسم تشیع پیکرش بشه روضه حضرت زهرا(سلام الله علیها). اگه امروز به این همه جمعیت نگاه می کردید و بعد خودتونو می بردیدبه هزار و چهار صد سال پیش، واقعا چه حسی بهتون دست می داد که دقیقا در چنین روزی یگانه زن خلقت تشیع شد اما چه تشیعی در شب تاریک و بدون سر و صدا فقط عده ای از خواص خبر دار شدن و این لکه ننگ بر مردم صدر اسلام ماند، که هیچ کس در تشیع بی بی دو عالم شرکت نکرد وبجز اندکی، کسی بر آن پیکر قد خمیده نماز نخواند اما پس از هزار و چهار صد سال از آن واقعه درست در همان روز پیکر شاگردی از مکتب ایشان تشیع می شود آن هم چه تشیعی شاید جناب آقای فاضل( رحمة الله علیه ) الان نزد حضرت زهرا شرمنده باشند. که بی بی چرا باید برای من چنین تشیع جنازه ای برگزار  شود، ولی شما در شب تاریک و بدون جمعیت تشیع بشید؟
اما باز هم ملت غیور ایران ثابت کرده اند که اگر ان روز بودند نمی گذاشتند نامردی دستش به خانه حضرت برسد چه برسد به اینکه هیزم هم همراه خود بیاورد.
به امید آن روزی که در رکاب فرزند برومندش انتقام ایشان را بگیریم...
 اللهم عجل لولیک الفرج
منبع:خط سبز

اولین خاطره

همواره در ذهن همه ی ما  اولین ها جایگاه مهمی دارند.

اولین برخورد و دیدار، برای مدت ها ذهنیت منفی یا مثبت می سازند.

اولین باری که خدمت آقا رسیدم برای من خاطره ای شیرین و به یاد ماندنی رقم زد.

در سال های ابتدای طلبگی به همراه یکی از اقوام که از یزد برای تشرف به لباس روحانیت

 و مراسم عمامه گذاری به قم آمده بود به دفتر آقا مراجعه کردیم.

لحظاتی منتظر بودیم تا آقا تشریف آوردند. تمام نگاهم را به این مرد آسمانی دوخته بودم.

یکی یکی اسم ها را می خوانند و مراسم انجام می شد

تا اینکه نوبت به دوست ما رسید اما ناگهان آقا بلند شدند.

شگفت زده شدم که چه شده است که آقا تمام قد ایستادند.

اما زود فهمیدم آقا به احترام عمامه سیاه که نشانه ی سلاله زهرا (س) است

 از جای خود بلند شده اند و بوسه ای از ارادت به آن عمامه زدند.

در مراسم تشییع ناگهان به یاد آن روز افتادم.

آری این مرد بزرگ که احترام فراوانی به فرزندان زهرا (س) داشت

به جا بود که در روز شهادت جده ی سادات هم به خاک سپرده شود.