باران به دعاى امام حسین علیه السلام

مدتى کوفه از باران رحمت محروم بود؛ از اینرو کوفیان نزد على علیه السلام آمده و از حضرت خواستند که از خداوند متعال باران طلب کند.
حضرت على علیه السلام این کار مهم را بر عهده امام حسین علیه السلام گذارد؛ از اینرو امام حسین علیه السلام به پا خاست و بعد از حمد و ثناى الهى و درود بر پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم فرمود:
اللهم ! معطى الخیرات و منزل البرکات ! ارسل السماء علینا مدرارا واسقنا غیثا مغزارا واسعا غدقا مجلا سحا سفوحا فجاجا تنفس به الضعف من عبادک و تحیى به المیت من بلادک . آمین رب العالمین !
بارالها! اى بخشنده خیرات و فرود آورنده برکات ! باران سرشار بر ما بباران و ما را با بارانى فراگیر، انبوه ، پردامنه ، پیوسته و مستمر، روان و فرو رونده در زمین عطا فرما که ناتوانى را از بندگانت برداشته و زمین هاى مرده خود را زنده سازى . آمین اى پروردگار هستى !
دعاى حضرت تمام نشده بود که آسمان را ابر گرفت و بارندگى شروع شد.(1)
امام حسین می فرماید :من تعجل لاخیه خیرا، وجده اذا قدم علیه غدا . (2)

کسى که در رساندن خیر و نیکى به برادرش شتاب ورزد، آن نیکى را فردا (قیامت ) که بر آن وارد مى شود، خواهد یافت .

اری اینان همان کوفیانی بودند که از دادن یک جرعه آب به  فرزندان علی (ع)و  حسین (ع) دریغ کردند و انان را با لب تشنه شهید کردند

خداوند لعنت شان  کند

1-بحار الانوار 44/187.
2-کشف الغمه 2/29 و بحار الانوار 78/121