لحظات آخر...

وقتی که چشمانم را باز کردم.

                       تو را دیدم.
                     و هیچ ندیدم.
                                                که جز تو همه فقیر بودند.
                                                                محتاج بودند.

وقتی که اطراف را نظاره می کردم.
                          گریه می کردم.

                                                         از عظمت تو
                                                                 کرم تو
                                                                لطف تو

اما می شنیدم  از اطراف که می گفتند: ساکت شو!

کم کم که بزرگ تر شدم.
            فهمیده تر شدم.
          قدرتمند تر شدم.

آن وقت بود که همه را دیدم و تو را ندیدم
 غافل شدم.

چرا که نخواستم چشم سر ببندم و چشم دل باز کنم.
                                         احساس نیاز کنم.

و اکنون که خود را در محضر تو می بینم.
                          عمر را تمام می بینم.
                                نور را می بینم.

صدای گریه و ناله می شنوم.
عقده ای که سالهاست پنهان مانده بود می شنوم.

آن وقت بود که به یاد گریه های کودکی ام افتادم.
                       و گمانم که از نظر همه افتادم.

و حال من می گفتم: ساکت شو!

و صدایی زمزمه می کرد.
            مناجات می کرد.

خداحافظ همین حالا.