مدتى کوفه از باران رحمت محروم بود؛ از اینرو کوفیان نزد على علیه السلام آمده و از حضرت خواستند که از خداوند متعال باران طلب کند.
حضرت على علیه السلام این کار مهم را بر عهده امام حسین علیه السلام گذارد؛ از اینرو امام حسین علیه السلام به پا خاست و بعد از حمد و ثناى الهى و درود بر پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم فرمود:
اللهم ! معطى الخیرات و منزل البرکات ! ارسل السماء علینا مدرارا واسقنا غیثا مغزارا واسعا غدقا مجلا سحا سفوحا فجاجا تنفس به الضعف من عبادک و تحیى به المیت من بلادک . آمین رب العالمین !
بارالها! اى بخشنده خیرات و فرود آورنده برکات ! باران سرشار بر ما بباران و ما را با بارانى فراگیر، انبوه ، پردامنه ، پیوسته و مستمر، روان و فرو رونده در زمین عطا فرما که ناتوانى را از بندگانت برداشته و زمین هاى مرده خود را زنده سازى . آمین اى پروردگار هستى !
دعاى حضرت تمام نشده بود که آسمان را ابر گرفت و بارندگى شروع شد.(1)
امام حسین می فرماید :من تعجل لاخیه خیرا، وجده اذا قدم علیه غدا . (2)

کسى که در رساندن خیر و نیکى به برادرش شتاب ورزد، آن نیکى را فردا (قیامت ) که بر آن وارد مى شود، خواهد یافت .

اری اینان همان کوفیانی بودند که از دادن یک جرعه آب به  فرزندان علی (ع)و  حسین (ع) دریغ کردند و انان را با لب تشنه شهید کردند

خداوند لعنت شان  کند

1-بحار الانوار 44/187.
2-کشف الغمه 2/29 و بحار الانوار 78/121

روزى ابى بن کعب نزد رسول اکرم صلى الله علیه و آله و سلم بود که امام حسین علیه السلام وارد شد و حضرت صلى الله علیه و آله و سلم فرمود:
آفرین بر تو اى ابا عبدالله ! اى زینت آسمان ها و زمین ها!
ابى بن کعب پرسید:
آیا غیر از شما کسى زینت آسمان ها و زمین ها است ؟!
پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم فرمود:
اى ابى ! قسم به کسى که مرا به پیامبرى مبعوث فرمود، بى گمان حسین در آسمان والاتر از زمین است ؛ در سمت راست عرش الهى نوشته اند که او چراغ هدایت ، کشتى نجات ، پیشواى نیکى ، برکت ، عزت ، علم ، فخر و ذخیره الهى است . بدون شک خداوند متعال در او نطفه اى پاک و مبارک قرار داده و دعاهایى به او آموخته که خواننده آن دعا را خداوند متعال با حسین محشور کرده و حسین او را در قیامت شفاعت نموده و از مشکلاتش ‍ برهاند و دین اش را اداء و امورش را آسان راه صحیح را بر او آشکار و بر دشمنان پیروز نماید و عیبش را پوشانده نگهدارد.
بعد از درخواست ابى بن کعب ، رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم آن دعا را به او آموخت و فرمود:
بعد از نماز در حال نشسته بگو:
بارالها! بطور یقین به کلمه ها و پیمان گاه هاى عرش و ساکنان آسمان ها و انبیاء و رسولان تو مسئلت دارم که دعاى مرا اجابت فرمایى ؛ کار مرا دشوارى فرا گرفته و از اینرو از تو مى خواهم که به محمد و دودمان او درود فرستى و مشکلم را آسان گردانى .
در این صورت بى گمان خداوند متعال کار ترا آسان نموده و ترا شرح صدر عطا کرده و لا اله الا الله را هنگام مرگ براى تو تلقین کند. (1)
حسین منى و اءنا من حسین احب الله من احب حسینا حسین سبط من الاسباط . (2)
حسین از من و من از حسینم ؛ دوستدار حسین محبوب خداست ؛ حسین امتى از امت ها است