... در آن هنگامه پر غوغا در میان اشک و حسرت و اضطراب

ناگهان ندایی از جانب جبرئیل تمام همهمه ها را فرو نشاند؛

چشم هایتان را به زیر افکنید فاطمه, دختر محمد عبور می نماید

در پی این ندا هیچ پیمبری و هیچ صدیقی و هیچ شهیدی باقی نماند مگر آن که چشمانشان را از روی احترام(به مانند سجده بر آدم) فرو افکندند.

ناقه فاطمه با هدایت جبرئیل از عرصه محشر می گزرد تا در مقابل عرش پروردگار توقف می کند

آه از این لحظه پر اضطراب واین گرمای محشر

فاطمه در سکویی مقابل همگان قرار می گیرد

و زبان به تظلم خواهی می گشاید

فاطمه! ای حبیبه من! بخواه که هر چه بخواهی عطا می شود
به عزت و جلالم سوگند که ظلم هر ستمکاری را خودم مجازات می دهم

همگان در انتظار
چشمها به زیر افکنده
او چه خواهد گفت:
پس فاطمه زبان می گشاید:

کجایند فرزندان فاطمه, کجایند شیعیان او کجایند دوستداران فاطمه و محبان فرزندان او

غوغایی به پا می شود عده ای را سرور فرا می گیرد و عده ای را افسوس
فرشتگان در جنب و جوش آمده اند
دستان فرزندان فاطمه و محبانش را می گیرند و به دنبال آن حضرت وارد بهشت می شوند.

(برگرفته از حدیثی از امام صادق)
 

لحظات آخر...

وقتی که چشمانم را باز کردم.

                       تو را دیدم.
                     و هیچ ندیدم.
                                                که جز تو همه فقیر بودند.
                                                                محتاج بودند.

وقتی که اطراف را نظاره می کردم.
                          گریه می کردم.

                                                         از عظمت تو
                                                                 کرم تو
                                                                لطف تو

اما می شنیدم  از اطراف که می گفتند: ساکت شو!

کم کم که بزرگ تر شدم.
            فهمیده تر شدم.
          قدرتمند تر شدم.

آن وقت بود که همه را دیدم و تو را ندیدم
 غافل شدم.

چرا که نخواستم چشم سر ببندم و چشم دل باز کنم.
                                         احساس نیاز کنم.

و اکنون که خود را در محضر تو می بینم.
                          عمر را تمام می بینم.
                                نور را می بینم.

صدای گریه و ناله می شنوم.
عقده ای که سالهاست پنهان مانده بود می شنوم.

آن وقت بود که به یاد گریه های کودکی ام افتادم.
                       و گمانم که از نظر همه افتادم.

و حال من می گفتم: ساکت شو!

و صدایی زمزمه می کرد.
            مناجات می کرد.

خداحافظ همین حالا.